نسبت  مخارج مصرفی ومخارج سرمایه گذاری دولت از تولید ناخالص داخلی (GDP) ،که نشان دهنده سهم دولت از یک اقتصاد می باشد را اندازه دولت می نامند .اگر این سهم برای نمونه 20 درصد باشد یعنی 20درصد از تولید ناخالص داخلی یک کشور در دست دولت است و 80 درصد در دست بخش خصوصی(مردم) است. یعنی اندازه دولت چندان بزرگ نیست . ولی هرگاه اندازه دولت به اندازه های بزرگ بیش از 50درصد برسد ما با دولتی بزرگ روبرو هستیم که اقتصاد یک کشور را در چنبره خودش نگه داشته و به مردم فرصت ابراز وجود نمی دهد .  طبیعی است که هر چه دولت یک کشور بزرگ تر باشد ناکارآمدی در اقتصاد بیشتر است و فقر و تنگدستی ، سهم اکثریت مردم خواهد بود ( پیشتر به این موضوع پرداخته شده است ) . گفته می شود که بیش از 75 درصد اقتصاد ایران در دست دولت است و سهم مردم از اقتصاد کمتر از 25 درصد می باشد . روشن است اقتصاد ایران با دولتی بزرگ ، چیزی جز فربهی دولت و لاغری مردم در پی نداشته باشد .