به نام یکتای بی همتا

پس ازاین که پول کاغذی ( اعتباری) به وجود آمد ،اعتبار آن به سکه های طلای موجود در بانک بود و بانک ها ی مرکزی در هر کشور، موظف بودند به اندازه ی مبلغ مجموع اسکناس های در دست مردم ، سکه های طلا به عنوان پشتوانه ی پول کاغذی داشته باشند. در آن هنگام ، چاپ پول جدید به میزان سکه های جدید(یا شمش های طلای هم ارز آن) صورت می گرفت و دولت ها نمی توانستند به چاپ اسکناس بدون پشتوانه اقدام کنند. تا این که با گسترش کدامایی ( اقتصاد ) وافزایش میزان دادوستد در بازارها ، نیاز به پول بیشتر برای پاسخگویی به حجم بالای دادوستد به شدت احساس شد و وابسته کردن چاپ پول جدید به طلای جدید مانعی بزرگ برای بهبود کدامایی بود و به ناچار این وابستگی نتوانست ادامه یابد که در نهایت این وابستگی گسسته شد. پس از آن ، برای چاپ پول جدید هیچ مانعی وجود نداشت و پول بدون پشتوانه طلا مورد پذیرش مردم قرار گرفت و پول کاغذی که پیش از این اعتبارش را از ذخایر طلای بانک مرکزی می گرفت ،اعتبارش به حمایت دولت و سیاست های دولت وابسته گردید . پس از این دولت ها با سیاست هایی که در پیش می گرفتند پول کاغذی را به میزان دلخواه خود چاپ می کردند و به همین دلیل دولت هایی که درک درستی از پول نداشتند (و ندارند )، با چاپ پول بیشتر و افزایش حجم نقدینگی در جامعه ، باعث به وجود آمدن ابرتورم  می گشتند (می گردند). برای نمونه دولت زیمبابوه در سال 2009 میلادی تورم سالانه بیش از 231 میلیون درصدی  داشته است .  گفتنی است که در سال 1980 میلادی یک دلار زیمبابوه با حدود یک و نیم دلار آمریکا برابربوده است که در سال 2009 با سیاست های نابخردانه ی دولت زیمبابوه پول ملی آن کشور از اعتبار افتاد و تعلیق شد .نمونه ی دیگر ، کشور ونزوئلا می باشد که با سیاست های عوام فریبانه و سوسیالیستی ،  تورم بیش از 150 درصدی را  در سال 2015 میلادی تجربه کرد . از سوی دیگردولت هایی هستند که با اندیشه درست ، بانک مرکزی را از سیاست های دولت جدا کرده اند و سیاست های چاپ پول وکنترل حجم نقدینگی را به کارشناسان زبده و مستقل این بانک سپرده اند که نتیجه ی آن تورم سالانه  نزدیک به صفر بوده است و رونق و رفاه را برای مردمان خود به ارمغان آورده است مانند  آلمان و ژاپن و بسیاری از کشورهای دیگر. 

به نام آفریننده شب و روز

همه ما در هر شبانه روز، درحال تصمیم گیری و درنهایت انتخاب کردن هستیم. برای نمونه : ساعت چند از خواب بیدار شویم ؟ صبحانه چه چیزی بخوریم ؟ برای رفتن به سر فعالیت روزانه از چه وسیله ترابری ای استفاده کنیم ؟ ناهارچه چیزی بخوریم ؟ آیا خودرو بخریم یا نه ؟ چه خودرویی بخریم ؟ حتا برای قدم زدن هم ، دست به انتخاب می زنیم و بین مسیرهای موجود ، یکی را انتخاب می کنیم . ما در هر لحظه در حال انتخاب کردن و اجرای گزینه مناسب برای خودمان هستیم . برای مثال، پیش از ورود خودروهای خارجی به کشور ، مردم ناچا بودند بین خودروهای ساخت شرکت های انحصارگر داخلی که در اختیار دولت بودند و قیمت های گزاف وکیفیت بسیار پایینی هم داشتند وخودروهای خارجی دست دوم و فرسوده ، یکی را انتخاب کنند. برخی هم گزینه " نخریدن خودرو " را انتخاب می کردند. کسانی که در آن شرایط ، خودرو نو داخلی را برای خرید انتخاب کردند با این تصمیم خود ،به خودروساز داخلی کمک کردند که حدود چهار دهه به تولید همان خودروی بی کیفیت ادامه دهد و حالا پس از طی شدن چهار دهه ، انگشت به دهان ، خودروهای کره ای ( هیوندای ، کیا ، دِوو ، ....) و چینی ( جَک ، ام وی ام ، لیفان ، ...) و ژاپنی ( هوندا ، نیسان ، تویوتا ، مزدا ، میتسوبیشی ، سوزوکی ، ایسوزو  و .... ) و آلمانی ( فولکس واگن ، بنز ، آئودی ، بی ام و ، پورشه  و .... ) و ایتالیایی( لامبورگینی ، مازراتی و ....) و .... را در خیابان های کشور خود در کنار خودروهای داخلی، شاهد باشند. به هر حال در شرایطی که نتوان انتخاب کرد رقابت وجود ندارد. مثلا در سربازخانه ها ، رقابتی برای اتخاب تختخواب وجود ندارد زیرا همه تختخواب ها یک شکل و یکدست و یکرنگ هستند. یا در محیط کارمندی ، رقابتی برای انجام بیشتر و بهتر کارها وجود ندارد زیرا مبنای پرداخت حقوق ، کارایی کارکنان نیست . در هر اقتصادی که انحصار حاکم باشد و این انحصار هم در دست دولت باشد رقابت در پایین ترین حد خودش قرار دارد و قدرت انتخاب از انتخاب کنندگان گرفته می شود .برای پویایی و نشاط و نو آوری و اختراع و بهبود همیشگی ، بایستی انحصارها و به ویژه از نوع دولتی آن برداشته شود و شرایط رقابتی به وجود آید .