افراد در هر روز با هزاران تصمیم ریز و درشت برای دستیابی به هدف های خود و برآورده کردن نیازها و خواسته های کوتاه مدت و بلند مدت خود  روبرو هستند . هر روز بایستی تصمیم بگیرند که چه چیزی بخورند و از چه وسیله نقلیه ای برای رفتن به سر کار استفاده کنند و یا به کدام نقطه از شهر و از چه فروشگاهی برای خرید روزانه خود مراجعه کنند . آیا از  کالای درجه یک و گران و با کیفیت بالا بخرند و یا از کالای ارزان و احتمالا بی کیفیت استفاده کنند .  و این که چگونه درآمد خود را برای دستیابی به نیازها و خواسته های گوناگون و پرشمار خود از جمله پوشاک ، خوراک ، بهداشت ، مسافرت و گردش  و سرگرمی ، خانه و سرپناه و خدمات شهری همچون برق ، آب ، تلفن و گاز و  فیلم و موسیقی و هزاران چیز دیگر بکار گیرند . همچنین بایستی به این موضوع هم بیندیشند که چگونه می توانند درآمد خود را افزایش دهند و این که آیا می شود از برخی از خواسته ها صرف نظر کرد و یا آنها را به تعویق انداخت ومقداری پول  پس انداز کرد تا بتوان با سرمایه گذاری این پس اندازها ، در آمد را افزایش داد . آنها ناگزیر هستند در برخی موارد از کالاهایی که هزاران کیلومتر دورتر از خودشان و در یک کشور دیگر تولید شده استفاده کنند ولی از کالایی که در کشور خودشان تولید شده استفاده نکنند ( مانند ترجیح مصرف برنج تایلندی بر برنج ایرانی) و برخی از کالاهای تولیدی خودشان را به افراد کشورها ی دور و نزدیک  بفروشند(مانند صادرات خاویار به کشورهای با درآمد سرانه بالا مانند آلمان ).از آنجایی که نیازها و خواسته ای افراد بی شمار و درآمد هر فرد محدود است افراد ناگزیر هستند تصمیم مناسب را برای پاسخگویی به انگیزه های خود بگیرند.